Aldoende leert men

Fawaka!

In mijn vorige blog heb ik (vrij droog) ons onderzoek beschreven en verder weinig over het leven in Suriname, wat een beleving op zich is. Wat belangrijk is om te weten als je naar Suriname komt is dat je de eerste paar weken geld uitgeeft als water en afgezet wordt voor het leven. Je bent heel duidelijk blank en hier proberen heel veel mensen misbruik van te maken. Op de markt, in de taxi, iedereen vraagt een hoger bedrag dan het eigenlijk is. Dit moet je gewoon accepteren, je leert snel genoeg hoe duur alles is en ontwikkeld het lef om mensen hier ook op aan te spreken.

Zoals ik in mijn eerdere blog beschreef heb ik het meest moeite gehad met aanpassen aan het klimaat. Het liefst lig je hier de hele dag in het zwembad te dobberen om af te koelen. Wij kwamen aan in het staartje van de grote droge tijd, zomervakantie in Suriname, wat betekend dat het nauwelijks regent en ontzettend warm is. De eerste week kwam de temperatuur overdag niet onder de dertig graden en 's nachts niet onder de 25. Het is heel erg gek om nooit een jas mee te hoeven nemen en het nooit koud te hebben. Je moet gewoon accepteren dat het heel warm is en alles op een Surinaams tempo een tandje lager doen. Dan is het nog het probleem van de muggen. De eerste weken hebben wij allemaal last gehad van het fenomeen dat hier bekend staat als 'stagiaire benen', oftewel blanke benen met honderden knalrode muggenbulten. De jeuk is ondraaglijk en om een beetje het leed te verzachten moet je baden in anti-muggen spul, hopend dat de bulten snel weg trekken. Ook dit is gewoon accepteren, het wordt vanzelf beter. Tenslotte moest ik heel erg wennen aan het gevoel van onveiligheid wat je in het begin hebt. Je wordt overal gewaarschuwd niet na het donker op straat te gaan, taxi's te nemen, goed op je spullen te letten en te hopen dat je niet beroofd wordt. Er wordt veel ingebroken hier en veel spookverhalen verteld over al het nare wat je overkomen kan. Dit maakte dat ik de eerste twee weken me eigenlijk alleen in huis echt veilig voelde. Naarmate je meer onderneemt en de straat op gaat neemt dit gevoel af. Het blijft echter zo dat je 's avonds niet zomaar de straat op kan, wat voelt als een grote beperking.

Gelukkig zijn er ook een heleboel mooie en leuke dingen aan dit land. Je kunt prachtige uitstapjes maken, wat wij dan ook veelvuldig doen. White beach, een prachtige aangelegd wit zandstrand, Brokopondo meer, de Palmentuin, Suriname heeft veel te bieden. Het leukst en gelijk ook het duurst om te doen zijn de georganiseerde trips. Dit heb ik afgelopen weekend voor het eerst gedaan en is een grote aanrader. Een weekend op minivakantie, waarbij alles voor je geregeld wordt en je heel veel van het land ziet. Hier moet je flink voor sparen als je dit een paar keer wil ondernemen, maar het geeft je een welkome ontsnapping om weg te zijn uit de drukke lawaaierige stad.

Ook dat is namelijk iets waar je je op voor moet bereiden. Lijkt New York de stad die nooit slaapt, is Paramaribo de stad die nooit stil is. Wilde honden die blaffen, vogels die krijsen, scheurende auto's, iedere auto die zijn radio op volume discotheek heeft staan, schreeuwende buren die in hun kleine huis qua volume ook een club lijken te hebben, het is hier allemaal. Van de 500.000 inwoners die Suriname rijk is, wonen de meesten in Paramaribo en dat hoor je. Oordoppen om mee te slapen zijn dus een echte aanrader! Geen angst voor beesten in je huis trouwens ook, want de Kamarawintji's, kleine salamandertjes en leguanen kruipen vrolijk door je huis.

Bij deze dus een kleine impressie van het leven hier. Ik heb er ontzettend aan moeten wennen en me een aantal keer afgevraagd waarom ik dit ook alweer graag wilde doen, maar langzaam maar zeker voel ik me steeds meer thuis hier en vind ik mijn weg. Veel angsten overwinnen en veel durven, maar het levert ook een heleboel op!

Groetjes uit Paramaribo!